Zginęli wszyscy na miejscu

Chłopcy pojechali. Smutno bez nich ale ale właśnie jadę na lotnisko po Natalę! Tak się cieszę że mordeczka moja będzie ze mną. Opowiem jej o wizycie chłopaków i o Sergio. Dojechałam na lotnisko i czekałam. Po godzinie czekania miałam podejś do jakiegoś pracownika lotniska ale usłyszałam najgorszy komunikat w życiu.

-Witam państwa-powiedziała pani która ogłaszała najgorszą nowinę-Lot z Warszawy do Madrytu  nie przyleci. Powód katastrofa lotnicza. Zginęli wszyscy na miejscu. Tak przynajmniej donosi policja. Rodzinom i znajomym składamy kondolencje.

Świat mi się zawalił. Moja Nataleczka kochana jedyna!!! Nie dam rady bez niej. Siedziałam na tym lotnisku jeszcze pół godziny. I ledwo co wróciłam do domu. Od razu zadzwoniłam do szefa i powiedziałam że biorę urlop na 2 tygodnie. Nie pytał o szczegóły. Usiadłam na kanapie i ryczałam.

Jak małe dziecko nie potrafiłam funkcjonować. Włączyłam telewizje i mówili tam tylko o tej tragedi. 

-Nikt nie przeżył to jest pewne. Ciała przentransportują za 2 dni. Szacuję się że zginęło 150 osób.

3 dni potem 

Na moim telefonie widnieje 136 nie odebranych połączeń. Nie potrafię mówić. Tak bardzo ją kocham. Pogrzeb jutro. Na 7 mam samolot. Nie wiem czy dam radę wogóle lecieć. Przecież Natalka zginęła w katastrofie. Nagle ktoś wali do drzwi. Już po raz 100 dziś. Ale teraz otworze. Muszę.

Za drzwiami stał Sergio.

-O jezu Ola!!-krzyknął-tak się bałem! Co się stało każdy u cb był a ty nie otwierasz ani nie odbierasz.

Nie potrafiłam wydobyć z siebie słowa. Przytulił mnie i pocałował w usta znowu poczułam to łaskotanie w brzuchu.

-Ola przepraszam.

Popatrzyłam tylko na niego i ponownie go przytuliłam. 

-Miałem nie napierać ale nie mogę i przepraszam za to co powiedziałem. Wcale tak nie myśle po prostu nie wiem nawet. Jestem idiotą. Przepraszam.

A ja nie potrafiłam się odezwać. Nie mówiłam nic od trzech dni. Ale nie pozwolę mu odejść. Nadal ma rysę w sercu po tym co powiedział. Ale tak bardzo go pragnełam. Pocałowałam go w usta. Zaprowadził mnie do kuchni i tam oparł się o blat. Przestałam go całować i po prostu przytuliłam. 

-Oluś powiec mi tylko jedną rzecz. Kto zginął w tym wypadku?

A ja znowu się rozpłakałam. Nie potrafiłam jeszcze o tym mówić. Nie w tej chwili jutro będę płakać nie  dziś. I wreszcie coś z siebie wydusiłam.

*Sergio? Pojedziesz jutro ze mną do Polski?

-Dobrze tylko po co tam jedziemy?

*Jest pogrzeb. Mojej Natalki to ona zginęła w tym wypadku.

I znowu się rozpłakałam. A już myślałam że wylałam każdą łze. On przytulił mnie jeszcze mocniej.

*1tydzień potem*

Sergio nie opuszcza mnie na krok od tygodnia choć to i lepiej i to o wiele. 

Kocham go i potrafię się przed sobą do tego przyznać. A to już postęp.

Ale dziś ma trening i mecz. Planowałam to od pogrzebu Natalki. To dziś umrę właśnie w środę tak jak Natala tylko tydzień potem.

Odszukałam listu porzegnalnego w którym wyznaje swoje uczucie i każe przeprosić rodziców.

Weszłam do toalety i znalazłam schowaną żyletkę. 

-Sergio-

Od rana Ola była jakaś inna. Postanowiłem że przed meczem przyjadę jeszcze do domu. Zabrałem ze sobą Ikera i Crisa.

-Ola-

Umierałam powoli i boleśnie tak jak chciałam. Usłyszałam jeszcze głos Ikera. Uśmiechnęłam się i zamknęłam oczy.

-Sergio-

Pobiegłem od razu na górę bo przeczuwałem najgorsze.

Zobaczyłem ją zakrwawioną a obok list.

-Iker-zawołałem-Dzwoń po karetkę ona nie żyję.

I rozpłakałem się trzymając jej głowę na moich kolanach.